Dag 8 Kakamega - Eldoret (107 km)

Onze wekker van vandaag waren fluitende vogels, jaja we zitten dicht bij het regenwoud. Wel bijzonder, dit hadden we nog niet eerder meegemaakt in Kenia.

Helaas werd ik wakker met een behoorlijke hoofdpijn, dit had ik tijdens het fietsen gisteren ook al ervaren. Erg vervelend omdat ze in Kenia gek zijn op drempels en deze ook liggen aan het einde van mooie afdalingen (lees gangetje van zo'n 60km/uur). En dan geen drempels zoals in Nederland, nee heerlijk een stuk of 6 van die korte achter elkaar... Pfff niet fijn. Waarschijnlijk is het een combinatie tussen de warmte en toch te weinig drinken. Vanmorgen dus het wijze besluit genomen om niet op de fiets te gaan zitten maar een dagje Patrick te gaan entertainen en de dames te gaan verzorgen. Suus is vandaag wel opgestapt, de topper!

Na een goed ontbijt onze spullen in de auto gezet. Mercy had een vriendin meegenomen, Pauline. Ze kon mooi mijn schoenen aan en mijn fiets gebruiken. Rond een uur of 8.30 zijn we vertrokken vanuit Kakamega. Vandaag een route met aan het begin mooie klimmetjes en afdalingen. Tijdens 1 van de afdalingen kwamen we langs het regenwoud en kwamen we Bavianen tegen met kleintjes. Erg leuk om te zien.

Na 35 kilometer hebben we een stop gemaakt om een broodje met kaas of pindakaas te eten (tsja we blijven wel Nederlanders). Op dit punt besloot Pauline om terug te gaan naar huis. We hebben de fiets in de auto gepakt. De 3 dames zijn verder gaan fietsen, het zware midden gedeelte begon na ongeveer 40 km. Flinke beklimmingen die Suus goed in haar kuit begon te voelen. Gelukkig kon ze gebruik maken van het hangen aan de auto waardoor ze tot 86 km heeft voltooid. Op dat moment lukte het echt niet meer en hebben we ook haar fiets in de auto kunnen krijgen en zelfs Suus paste er nog bij in...

Omdat ik vandaag niet op de fiets zat heb ik eens rustig om me heen kunnen kijken. Wat mij opviel is dat de dames echt een attractie zijn. Je zag iedereen langs de weg met open monden naar de fietsende dames kijken. Kinderen renden mee en riepen andere kinderen zodat ook zij dit schouwspel konden aanschouwen. De mannen zijn er nogal van om dingen te roepen die dan weer niet zo netjes zijn, gelukkig spreken zij Swahili en verstaan Suus en ik er niets van. Wat je ook vaak onderweg hoort is "how are you", dit is gewoon een vriendelijke begroeting. Als je antwoord "Fine, and how are you?" vallen ze stil. Het was vandaag zaterdag dus de kinderen hoefden niet naar school. Opvallend is dat je met name de jongetjes buiten ziet spelen, heel stereotype, vaak met een band en een stok. De meisjes zie je niet, zij moeten helpen met het huishouden. Het gebied waar we vandaag doorheen kwamen kenmerkte zich door de ronde hutjes gemaakt van zand en mest en een rieten dak. Verder was het een behoorlijk rotsachtig gebied nadat we het regenwoud voorbij waren.

Een beetje culturele info, alle kinderen mogen gratis naar school, dit kan al vanaf hun 3e levensjaar, ze moeten hiervoor wel zelf een schooluniform aanschaffen. Er zijn veel verschillende scholen, jongens, meisjes, gemengd en internaten ook in dezelfde mogelijkheden. De kinderen die niet op internaten zitten lunchen vaak thuis. Je ziet ze dan ook met zijn allen langs de weg lopen op weg naar huis. Om 17.00 gaan de scholen uit en mogen de kinderen weer naar huis, wederom een flinke stroom kinderen langs de weg. Tot zover een stukje cultuur.

Nu weer naar de gebeurtenissen onderweg. Er kwam nog een kraanvogel overvliegen, helaas hebben we daar geen foto van kunnen nemen. Uiteindelijk hebben we het groene gebied verlaten en kwamen we uit in de meer zanderige plaatsen. We hebben ook flinke zanderige wegopbrekingen moeten trotseren. Soms hadden we beter met de mountainbike kunnen gaan. Sjonge wat een gaten en hobbels. Op zich zijn de geasfalteerde wegen prima te berijden, op de drempels na dan.

Ook vandaag werd de auto even gemist. Patrick en ik kwamen een mw tegen langs de kant van de weg die bananen verkocht. Wij stoppen, ik de auto uit. Spreekt de mw zonder tanden alleen Swahili... Tsja mijn Swahili is echt niet top. Patrick dus achteruit rijden en vanuit de auto onderhandelen over de prijs. Was weer een mooi voorbeeld van teamwork. Hoewel ondertussen Lieke Suus aan het duwen was tegen de beklimming op. Tsja keuzes maken..

Ook hebben we vandaag nog sinaasappels gekocht langs de kant van de weg. Dat was pas echt hilarisch. Op een drukke weg vlakbij Eldoret stonden veel mensen langs de kant om sinaasappels te verkopen. Lieke gaf aan wel sinaasappels te willen, dus wij het raampje open, Suus zat voorin. Hadden we in 1 keer een stuk of 5 hoofden en handen met netjes sinaasappels in de auto. Ze wilde allemaal verkopen, Suus heeft heel goed de sinaasappels van de eerste die met zijn hoofd in de auto hing gekocht. Nu moest de sinaasappel natuurlijk ook nog zo worden gesneden zodat de dames ze op de fiets konden eten. Ik de sinaasappel buiten de auto (lees hangend uit het raam) in vieren gesneden. Daarna hebben Suus en ik ze heel goed zoals ze dat ook in de Tour doen aan Mercy en Lieke gegeven. Alleen Patrick moet nog even oefenen hoever hij van de fietsers af moet rijden, Lieke heeft geen uitschuif arm. Ik denk dat hij dat na volgende week wel onder de knie heeft...

Het verkeer is af en toe echt bizar... Gelukkig hebben Suus, Lieke en ik een spiegeltje op de fiets. Rechts in het stuur gemonteerd. Ideaal om in de gaten te houden of we nog met z'n allen bij elkaar zijn, maar ook om te zien wat er achter ons aan komt. Want echt rekening houden met elkaar dat doen ze hier niet. Als je ergens heen wilt of je wilt inhalen dan doe je dat gewoon op hoop van zege. Gelukkig kennen Lieke en Mercy het verkeer goed en zijn wij er al aardig aan gewent. Bijzonder is dat elke stad ook weer zijn eigen dingen heeft qua verkeer. In Nairobi probeert iedereen elk gat op de weg te gebruiken en in Eldoret zijn ze juist bang om keuzes te maken. Bijzonder dus..

Uiteindelijk zijn we na 107 kilometer om 15.00 uur bij het The Noble Hotel aangekomen in Eldoret. Eldoret wordt ook wel The Home Of The Champions genoemd, dit omdat hier de meeste Keniaanse hardlopers trainen.

Vandaag een paar spatjes regen gehad, maar dit mocht geen betekenis hebben. Na te hebben ingecheckt en de spullen naar onze kamer te hebben gebracht, hebben we in de tuin van het hotel nog een drankje gedaan met z'n allen. Hier zijn trouwens veel zwerfkatten, ik had er nog maar een paar gezien maar hier hebben ze er heel veel. Ze komen gewoon naast je zitten bedelen (mouwen) als je aan tafel zit. Zwerfhonden zijn er in Kenia ook, helaas zijn we er veel langs de kant van de weg tegengekomen doordat ze zijn aangereden. Patrick vertelde dat dit vaak in de schemer gebeurt. Sommige mensen hebben ook wel honden als huisdier.

Na een heerlijke douche te hebben genomen zijn we samen met Lieke naar de Mall in de buurt geweest, hier hebben we onze water voorraad weer aangevuld en hebben we bij Java gegeten. Om in de Mall te komen wordt je auto gecheckt en moet je zelf door een beveiligingspoortje lopen. Bij deze mail hadden ze 2 poortjes, bij het linker poortjes was het erg druk, rechts niet. Ik dacht dus ik neem de rechter, bleek het het mannen poortje te zijn.... Zit er verschil tussen mannen en vrouwen als ze door het poortje lopen? Gelukkig dachten ze waarschijnlijk, daar heb je weer zo'n blanke die niet oplet. Ze vonden het in ieder geval geen probleem. De tweede keer ben ik toch maar door het vrouwen poortje gegaan...

Nu even heerlijk ontspannen op onze kamer, en zo lekker slapen. Hopelijk heb ik een goede nacht en verdwijnt de hoofdpijn zodat ik morgen weer op de fiets kan stappen. Morgen staat er wederom een toch van 107 km op papier, we gaan naar Eldama Ravine. 

We hebben de helft van de route er op zitten. De teller van Lieke staat op 552 km!!!